سحر ازنو ارخینه

بنام خدا

«سحر ازنو ارخینه»

آهای میلت قولاخ ورین عرضیمه

سحر ازنو ارخینه

قوات گلی جارچکیری حسن عمی یرینه

سحر ازنو ارخینه

اشیدن خانوملار دسین ارینه

سحر ازنو ارخینه

هر کس گله بیمیر دسین قینینه

سحر ازنو ارخینه

هر قیننه شال باقلاسون کورکنین بلینه

سحر ازنو ارخینه

دمیه سیز اشیدمدیک کدیک قربان کنینه

سحر ازنو ارخینه

حاج عمینی  حاج عبدلی دییپ اوز کنینه

منده دیئدیم سیزده گلین  

سحر ازنو ارخینه

هر دنگه دن اوچ نفر گلسین نر اوز دگینه

سحر ازنو ارخینه

ایگید جوان موتورونان قوجا چکسین ترگینه

گلسین ازنو ارخینه

یازو باشو گوتورموین گوتورسون اوز خیرینه

سحر ازنو ارخینه

قاپو چالوپ دمیه سیز کدجگیگ بیچینه

گلین ازنو ارخینه

دمیه سیز بیلمدیک گدیگ یاتان بندینه

گلین ازنو ارخینه

دمیه سیز بیلمدیک گدیگ کیمین سوزنه

اوشاخ بئوک گلسین منیم سوزومه

سحر ازنو ارخینه

قوات گلی جوانلارو دسینه بیربیرنه

سحر ازنو ارخینه

قوات گلی یازانارو قویسون نار جیبلرینه

سحر ازنو ارخینه

سحر ازنو ارخینه

                                                نوری( قوات گلی )  

نوروز سال

بنام خدا
(نور کج شد چون به دور  منحنی )

یاد دارم در بهار روزگار
مهر و الفت بود در نوروز سال
آخر اسفند ما در انتظار
شاد بودیم تا بیاید  نوبهار
نوبهارآمد دل ما شیوه داشت
جامه نو بر تن و دل غصه داشت
پوست پوشان فاخر برگی شدند             ( در زمان انسانهای اولیه -پوست پوشان اولین کسانی بودند که بر برگ پوشان فخر فروختند)        
خر سواران صاحب قاطر شدند                                         
برگ پوشان روز به روز خاکی شدند
دل گرفت غمگین شدم از این حیات
ما ، شما و مهربونی رفت به باد
با دلیل و منطق و من های من
ادعا با مدرک و طبل کهن
طبل تو خالی که پر شد از هوا
ذهن و فکر و جسم ما شد مبتلا
دور شد افتاد ز عرش و سجدگاه
هر کسی سنگ خودش را می زند
هیچ کس زنگ دل  ما را نزد
زنگ دل با من نباشد برقرار
ضد زنگی بردار و کادو بیار
ما شده  بی مرکب و من شد سوار
ریش سفیدان ، حاجیان کاری کنید
یک (منی) قربانی( مایی) کنید
راه را گم کرده ایم یاری کنید
چاره ای بر خیل من من ها کنید
عیب را دیدید ، ماست مالی کنید
ما جوانیم و  پر از من های پوک
غافل از ره ماندیم و سیر و سلوک
هر کدام بر مرکبی هستیم سوار
جملگی در اشتباهیم استوار
دل چو باشد  لرزه گاه یک گناه
آن خراب است از  گناه و صد گناه
من یکی گویم ببینید این منم
دیگری گوید که من هم نیم منم
از من و نیم من تراز ناید بکار
من نگویم رسم هست در روزگار
نور کج شد چون به دور  منحنی
شب به تنگ آمد ندیدش روشنی

                                                                          نوری ( قوات گلی )