روستای یاتان - از گچی گولی یاتان تا قوات گولی ینگی قلعه

صدای آن مرحوم را همیشه در خاطراتم هست

یک اسب قهوه ای رنگ داشت هیکل درشت و قلبی مهربان سوار بر اسب بود و خورجین  پر از گوشت تازه گوسفندی وارد  آبادی که می شد  با زبان ترکی جار می زد  ( هوی ات آلان )  سکوت تکرای آبادی ما در هم می شکست و یک حال و هوای دیگری به آبادی می داد صدایش آشنا بودطنین صدایش سالهای زیادی بود که مردمان آنجا را خوشحال می کرد من احساس می کردم یک روحیه ای پر از امید به مردم می داد کسانیکه نیاز به گوشت داشتند به دنبال صدا حرکت می کردند تا به قصاب برسند هیچ کس در آبادی ما اسب نداشت  تنها اسب او بود که وارد آبادی ما می شد  یکسری از بچه های آبادی که اسب دوست داشتند  همیشه به دنبالش بودند مرحوم خیلی با مرام بود همیشه همه جای آبادی را با اسب قهوه ای رنگش دور می زد ولی هیج جایی زیاد مکس نمی کرد فقط جلوی درب خانه ما از اسب پیاده می شد و با صدای خوش طنین و لهجه زیبایش بلند داد می زد ( آهای حاج رضا ) مرحوم پدر از پنجره سرش را از پنجره بیرون می کرد و می گفت بله بله بفرما جاجی .

مرحوم پدر سریع به استقبالش می رفت و به خانه دعوت می کرد مرحوم پدر هیشه با او شوخی داشت با هم دیگه دوستی خوبی داشتند از اعتبار  دوستی همدیگه استفاده میکردند و همیشه با هم شاد بودند اکثر مواقع بیرون خونه در حیاط ما قالیچه ای می انداختند و انگور یا چای یا هر میوه ای که فصلش بود میل می کردند .

خانه ما داخل باغ بزرگی واقع شده است که مرحوم پدر ازانواع درخت های  میوه در آن باغ  پرورش داده بود بعضی از آنها هنوز هم به یادگار مانده است . خیلی برایم جالب بود خوشه انگور های خیلی درشت و از بهترین نوع زرد آلوی باغ را برای دوست قصابش نگه می داشت و در اولین فرست که این آقای قصاب با اسب قهوه ای رنگ مهمان ما بود پدرم خودش به باغ می رفت که خوشه انگور نشان گذاشته اش را به دوستش هدیه کند . و مرحوم قصاب هم با به به گفتن های فراوان و شکر از نعمات خداوند شروع می کرد به میل کردن میوه ها همشه از باغ پدرم تعریف و تمجید می کرد و به پدرم می گفت جاحی رضا کل دارائیت یک طرف - این خانه و  با باغ هم یک طرف . هر دوی آنها در یک تاریخ و یک روز دارفانی وداع گفتند . فکر می کنم بخاطر رفاقتشان بود .

 نام آن مرحوم حاج میرزا حسین بود نام پدر اینجانب حاج رضا نوری  بود

روحشان شاد و یادشان گرامی باد